کودکانی که در بازی با همسن و سالان و والدینشان دوست دارند، همیشه پیروز باشند، هیچ‌ وقت آمادگی پذیرش قبول شکست را پیدا نخواهند کرد و تحمل واقعیت برایشان دشوار و تلخ می‌ شود.

بعضی کودکان هنگام بازی کردن اگر برنده نشوند ناراحت و پرخاشگر می‌ شوند و والدین آنان که نمی‌ خواهند یا نمی‌ توانند ناراحتی کودکانشان را تحمل کنند، ترتیبی می‌ دهند که فرزندانشان برنده شوند. گاهی اوقات هم والدین به دلیل آنکه حوصله یک بازی طولانی با فرزندشان را ندارند، ترجیح می‌ دهند طوری بازی کنند که کودکشان برنده شود و زودتر بازی خاتمه یابد.

در حالی که این یک استراتژی برد است تا بازی سریع‌ تر خاتمه یابد، اما راهی نیست که بتواند به فرزندان کمک کند تا مهارت‌ های خود را در تصمیم‌ گیری‌ های مهم گسترش دهند. مطالعات جدید بیانگر این هستند که کودکانی که در هر شرایطی برنده می‌ شوند، فاقد مهارت های ضروری زندگی می باشند.

در یک مطالعه قرار شد که بازی شکار لاشخورها با بچه‌ های سنین 4 و 5 سال انجام بگیرد. تمام بچه‌ ها از سوی بزرگترها راهنمایی می‌ شدند، که برخی از این راهنمایی‌ ها کاملاً غلط بودند. قرار بر این شد که نیمی از بچه‌ ها برنده شوند. بقیه باید طبق قاعده بازی می‌ کردند. نتیجه این مطالعه جالب بود.

در بازی شکار لاشخورها ترتیبی اتخاذ شد تا بعضی از کودکان به هر کجا که نگاه می‌ کنند، لاشخورها را پیدا کنند. بنابراین سرنخ‌ هایی که دریافت می‌ کردند نامربوط بودند و مهم نبود که چقدر کمک‌ کننده یا بی‌ فایده هستند. کودکان دیگر هیچ امتیاز پنهانی نداشتند. میزان موفقیت آنان به شانس واگذار شده بود، به این معنا که نکات مفید ارائه شده از سوی بزرگترها می‌ توانست موفقیت آنها را تحت تأثیر قرار دهد. بعد از بازی، از تمام بچه‌ ها سوال شد که می‌ خواهند با کمک کدامیک از بزرگترها یکبار دیگر بازی کنند. برندگان قلابی نمی‌ توانستند کسی را انتخاب کنند. بچه‌ های دیگر بزرگسالانی را انتخاب کردند که قبلاً به آنها راهنمایی‌ های مفیدی را ارائه داده بودند.

مولف این مطالعه می‌ نویسد:” بچه‌ ها زمانی بسیار موفق می شوند که از هر چیزی غیر از سرنخ‌ های مربوطه که بهترین منبع اطلاعاتی آنان بودند، چشم پوشی کردند.”

موفقیت سوری بچه‌ ها را عقب می‌ اندازد

محققان به این نتیجه دست یافتند که وقتی به بچه‌ ها اجازه می‌ دهیم برنده شوند، در واقع به آنها صدمه می‌ زنیم. بله درست است؛ اعتماد به نفس موقتی آنان تقویت می‌ شود اما برای موفقیت در آینده آنها خوب نیست. چون در زندگی واقعی، برنده شدن در دست ما نیست. بله موضوع به استراتژی و حل مسئله برمی‌ گردد. اگر برنده شدن کودکان ما در هر شرایطی بدون توجه به اتفاقات آینده تضمین شده باشد، هیچوقت نمی‌ توانند از اشتباهات خودشان درس بگیرند. با این کار آگاهی آنان نسبت به اطلاعات مهمی که می‌ توانند برای یاد گرفتن دنیای اطراف خود استفاده کنند، کمتر میشود.

“در بازی زندگی، برنده‌ ها می‌ توانند رشد کنند تا تبدیل به بازنده شوند”

کودکانی که شکست می‌ خورند، احتمال این که استراتژی‌ خود را به امید برنده شده در آینده تنظیم نمایند، بیشتر است. این‌ شکست‌ ها در واقع بلوک‌ های ساختمانی تفکرات مهم هستند که وقتی کودکان در موقعیت‌ های پیچیده‌ تری قرار می‌ گیرند، به خدمت آنان می‌ آیند. بنابراین بار دیگری که با کودکان بازی می‌ کنیم، طولانی‌ تر بازی کنیم و بگذاریم آنها ببازند و شکست را تجربه کنند. بچه ها باید در بازی بیاموزد که شکست هم وجود دارد و نباید به خاطر عدم موفقیت به سرعت از همه چیز صرف‌ نظر کرد.

پنج رفتار روزانه‌ ای که باهوش‌ ترین و خوشحال‌ ترین افراد انجام می‌ دهند.

هر روز به تصمیم‌ هایی برمی خوریم که خارج از کنترل ما هستند. دفعه دیگری که یک قرار ملاقات مهم را به علت ناشی بودن راننده در یافتن آدرس از دست دادیم، یا رئیس بد خلقمان سرمان داد و فریاد کرد، بخاطر داشته باشیم که این اتفاق‌ ها خارج از کنترل ما هستند و ما مسئولیتی در قبال آنها نخواهیم داشت.
در ادامه می‌ خواهیم بگوییم که ما مسئول چه چیزهایی هستیم و چه چیزهایی تحت کنترل ما قرار دارد: اینکه چگونه باید به محیط خود و آدم‌ های درون آن پاسخ دهیم. یعنی تصمیمات عاقلانه بگیریم. افراد باهوش و معمولاً خوشحال موفقیت‌ های بزرگتری را در زندگی تجربه می‌ کنند، چرا که  هر روز انتخاب‌ های خوبی انجام می‌ دهند، بدون توجه به این که زندگی چه موانعی را بر سر راه آنان قرار میدهد. تونی رابینسون میگوید ” زندگی، لحظات را به گونه‌ ای تغییر میدهد که تصمیم‌ های جدید، متعهدانه و موافق بگیرید.”

اگر شروع کرده و هر روز تصمیم‌ های خوب بگیریم، از این کار پشیمان نخواهیم شد. این کار را در ترکیب زندگی روزمره خود قرار دهیم، و ببینیم چه اتفاقی می‌ افتد.

1- گذشته را در گذشته رها کنیم

 “گذشته” ناخوشایند ی داشته‌ ایم؟ برای هر کسی ممکن است اتفاق افتاده باشد. اما اگر امروز خود را به خاطر تصمیم‌ های بد و اشتباهاتی که در گذشته رخ داده‌ اند، سرزنش می کنیم باید بگوییم که مسیر ذهنی اشتباهی را انتخاب کرده ایم تفاوت بین افراد موفق و دیگران در مدت زمانی است که آنها صرف تأسف خوردن برای خود می‌ کنند. باید بپذیریم که شکست‌ ها بخشی از فرآیند یادگیری یک کارآفرین می باشند، از شکست‌ ها درس بگیریم و آن درس ها را به خاطر بسپاریم، گذشته را کنار زده و به مسیر خود ادامه دهیم. این همان کاری است که آدم‌ های موفق انجام می‌ دهند.

2- معاشرت با آدم‌ های مثبت‌ اندیش را انتخاب کنیم

شایعات سمی‌ترین چیزهایی هستند که می توانند روحیه ما را در محل کار نابود کنند. اگر می‌ خواهیم واقعاً به شایعه‌ سازی‌ ها خاتمه دهیم، آدم‌ هایی که شایعه‌ سازی می‌ کنند را محدود کنیم. دعوت‌ های ناهاری با همتاهای سمی خود را نپذیریم و از گفتگوهایی که معمولاً در پارکینگ‌ ها اتفاق می‌ افتند، دوری کنیم. سعی کنیم بیشتر با افراد مثبت‌ اندیش در ارتباط باشیم. پس از یک مدت آنها را خواهیم شناخت، آنها کسانی هستند که در مورد کسب و کارشان زیاد صحبت می کنند و هرگز به سمت افکار منفی نمی‌ روند. در حالی که همتاهای منفی‌ گرا در حال شکایت و مبارزه با شایعات بی‌ اساس هستند، همتاهای مثبت‌ اندیش به آینده فکر می‌ کنند و اینکه چگونه می‌ توانند موقعیتهای بد را بهبود ببخشند، مسئولیت اعمال خود را برعهده بگیرند، و به دنبال راهکارهایی برای مشکلات سازمانی باشند.

3- زندگی در آرامش را انتخاب کنیم (قانون جذب)

این یعنی صلح با دیگران، موقعیت فعلی و مسیری که پیش‌ رو داریم. انتخاب زندگی در صلح و آرامش، به ما این امکان را میدهد تا طبق برنامه عمل کنیم حتی وقتی که شکاکان ما را دیوانه خطاب می کنند. صلح و آرامش جلوی حواس پرتی‌ هایی که ممکن است ما را از مسیر برنامه‌ ریزی شده خارج کنند، میگیرد. صلح یعنی مراقبت از کسب و کارمان، یعنی مقایسه نکردن خودمان با دیگران و یعنی سپاسگزار بودن از جایگاهی که در آن قرار داریم.

4- خوشحال زندگی کردن را انتخاب کنیم

انتخاب یک زندگی شاد مزیت‌ های روانی طولانی مدتی در پی دارد. تحقیقات دکتر واتارو ساتو از دانشگاه توکیو در مورد مغز بیانگر آن است که وقتی ما رفتارهای مثبت را انتخاب می کنیم، کلید سیم‌ کشی مجدد منطقه‌ ای از مغز به نام پیشگوه را در دست داریم. با تغییر رفتارهای روزمره خودمان می توانیم حس سعادت و آرامش، هدف و خوشحالی خود را کنترل نماییم. بنابراین اگر گرفتار دور باطل احساسات بد و ناخوشایندی همچون شک و تردید، ترس و عدم اطمینان هستیم، با یک انتخاب آگاهانه و تعمدی، احساساتی همچون خوشحالی، شادی و امیدواری را جایگزین آنها نماییم. از ابزارهای همچون مراقبه، عبادت، یادداشت‌ های روزانه و آگاهی در این مسیر بهره بگیریم. بعد از دو هفته از دوستان نزدیک و خانواده خود بپرسیم که آیا تغییری در رفتار ما احساس کرده‌ اند. حتماً پاسخ آنها مثبت خواهد بود.

5- به جای واکنش نشان دادن پاسخگو باشیم

ما اغلب در مواجه با رویدادهای منفی گذشته، از خود واکنش نشان خواهیم داد  و حالت دفاعی به خود گرفته و با ترس عمل می کنیم. اگر دلیل ریشه‌ ای واکنش‌ های منفی خود را بفهمیم، می‌ توانیم با اعتماد به نفس و خود کنترلی پاسخگو باشیم. ما با یک مدل‌ سازی درست و ارتباط موثر، الگوی برای دیگران تنظیم  می‌ کنیم تا به عنوان یک رفتار فرهنگی آن را دنبال کنند. به خاطر داشته باشیم که وقتی می‌ خواهیم نسبت به چیزی واکنش نشان دهیم به آنچه که دکمه‌ های ما را فشار میدهد ( علت ریشه‌ ای) فکر کنیم و روش “آرام بودن” را انتخاب نماییم، چراکه ما احساسات خود را برای یک پاسخ بانزاکت‌ تر پردازش می‌ کنیم.

نشانه‌ های تغییر شغل کدامند؟

اکثر افراد به خاطر درآمد و پول بیشتر شغلشان را ترک می‌ کنند و برخی دیگر برای پیداکردن فرصت‌ های بهتر. اینکه به شغل فعلی خود قانع باشیم، خوب است، اما باید مراقب بود که قانع بودن مانع پیشرفت و ایجاد حس رضایتمندی در ما نشود. ما معمولاً از داشتن یک شغل خوب و آبرومند و بودن در کنار همکاران خوب احساس رضایت و خشنودی می‌ کنیم هر چند آن شغل را چندان مناسب خود ندانیم. اما این باعث نمیشود که تحت هر شرایطی کار خود را حفظ کنیم، همواره باید به فرصت‌ ها توجه کنیم و در جهت رسیدن به حرفه رویایی و اهدافی که برای خود تعیین کرده‌ ایم، گام برداریم.

در اینجا قصد داریم 7 نشانه را برای شما عنوان کنیم که با درک آنها متوجه خواهید شد که شغل فعلی دیگر مناسبتان نیست و وقت آن رسیده به فکر بهبود مسائل پیش آمده یا ترک شغل خود باشیم:

1- ما چیزی از شغلمان یاد نمی‌ گیریم

اگر منحنی یادگیری ما یک خط صاف باشد، یا اینکه واقعاً در کار خود احساس چالش نمی‌ کنیم، می‌ تواند نشانه آن باشد که لازم است شغل خود را ترک کنیم. البته ضرورتی ندارد هر روز در محیط کار خود چیز جدیدی یاد بگیریم، اما باید در کسب مهارت‌ های اصلی یا مهارت‌ های جدید بهبودی در ما حاصل شده باشد. در ضمن، یادگیری در محیط کار اغلب به خود ما بستگی خواهد داشت، برای مثال در خواست شرکت در یک پروژه جدید، ثبت‌ نام و گذراندن دوره‌ هایی که به آنها علاقه داریم یا حضور در کنفرانس‌ ها و سمینارهای مربوطه می‌ تواند در این خصوص به ما کمک کند.

زندگی کوتاهتر از آن است که بدون امید زندگی کرد.

اما اگر این امکانات در شغل فعلی ما وجود ندارد، نشانه آن است که شرکت قصد ندارد در جهت توسعه حرفه ما سرمایه‌ گذاری کند و گام جدی در این زمینه بردارد.

2- هیچگاه از ما ” تشکر” نمی شود

همه نیازمند آن هستیم که از ما تقدیر کنند تا بفهمیم چه زمانی توانسته‌ ایم به خوبی از پس کارها بربیاییم ( و هر کسی، حتی آنهایی که عملکرد ضعیفی دارند، برخی کارها را خوب انجام می دهند). زندگی کوتاه‌ تر از آن است که به خاطر خدماتی که انجام می‌‌ دهیم از ما قدردانی نشود.

3- احساس می‌ کنیم هیچ هدفی نداریم

همه دوست دارند احساس کنند که بخش از یک چیز بزرگتر هستند. هر کسی دوست دارد احساس کند که نه تنها روی نتیجه کارها بلکه روی زندگی افراد دیگر هم تأثیرگذار است. زندگی کوتاهتر از آن است که هر روز به خانه برویم و فکر کنیم که کار کرده‌ ایم، اما در واقع هیچ کار معناداری انجام نداده‌ باشیم.

4- به هیچ وجه علاقه‌ ای به کاری که انجام می‌ دهیم، نداریم

بین کاری که انجام می‌ دهیم و اهداف نهایی و علایق شخصی‌ مان هیچ ارتباطی نمی‌ بینیم. صرف‌ نظر از دستمزدی که دریافت می‌ کنیم، از زندگی خود لذت کافی نمی‌ بریم یا احساس می‌ کنیم بی‌ حوصلگی و یاس وجودمان را فرا گرفته در این صورت وقت آن رسیده از شغلمان کناره بگیریم، چون در نهایت این حس بروی عرصه‌ های دیگر زندگی ما سایه می‌ افکند و آنها را نیز تیره و تار خواهد کرد.

5- بازخورد کارهایمان را دریافت نمی‌ کنیم

اگر مدیر ما هیچ بازخوردی از عملکرد ما ارائه نمی دهد یا این که بازخود کلی است و هیچ اقدامی نمی‌ توانیم انجام دهیم، فهمیدن این موضوع که چیزی باعث پیشرفت ما در شرکت میشود و ما را به یک حرفه‌ ای تبدیل میکند، برایمان دشوار خواهد شد. بهترین مدیران کسانی می باشند که ما را در مسیر توسعه شغلی مشاوره و راهنمایی می‌ دهند و اگر مدیر ما اینگونه نیست، بهتر است به فکر شغل دیگری باشیم تا مدیون خودمان نشویم.

6- هیچ علاقه‌ ای به رفتن سر کار خود نداریم

هر کاری مشکلات خودش را دارد. اما هر کاری باید لحظات لذت‌ب خش هم داشته باشد. یا لحظات هیجان‌ انگیز یا حتی لحظات چالش‌ برانگیز یا جنبه‌ هایی که ما را وادار به فکر کردن نماید. زندگی کوتاه‌ تر از آن است که فقط به دنبال گذراندن زمان باشیم.

7- آینده‌ ای برای خود نمی‌ بینیم

هر شغلی باید ما را به سویی هدایت کند: امید بخش‌ ترین حالت آن ترفیع و ارتقاء شغلی است، اما در غیر این صورت باید فرصتی را برای داشتن مسئولیت‌ های بیشتر، یادگرفتن چیزهای جدیدتر و دست و پنجه نرم کردن با چالش‌ ها، برایمان فراهم نماید. فردا باید شامل قابلیت‌ ها و پتانسیل‌ هایی بهتر از امروز برای ما باشد.

یک رئیس معقول در جهت بهبود آینده شرکت کار میکند. یک رئیس خوب در جهت آینده کارمندانش کار میکند، حتی اگر در نهایت برخی از آن کارمندان به جایگاه‌ های بهتر و بزرگتری برسند.