نقطه مقابل ((شجاعت ))، ((جبن )) و ترسو بودن است. برای شناخت شجاعت و اهمیت آن، لازم است به بررسی ((جبن )) پرداخت.

از آن جا که در نظر مردم و نیز دیدگاه احادیث، ترسو بودن، امری ناپسند تلقی می شود، معلوم می شود که شجاعت امری پسندیده و نیکوست. گرچه به طور معمول، انسان هر چه قوی تر و نیرومندتر باشد، شجاع تر نیز خواهد بود، ولی گاه ممکن است شخص قوی باشد، اما شجاع نباشد، و یا این که شجاع باشد، ولی قوی و نیرومند نباشد. حضرت علی علیه السلام درباره جبن و ترسو بودن، چنین می فرماید:

((الجبن منقصة [1]

ترسو بودن، نقص و کاستی است. ))

الجبن افة، العجز سخاف [2]

ترسو بودن، آفت و بیچارگی است، ناتوانی، سفاهت و کم عقلی (یا ضعف ) است.

احذروا الجبن فانه عار و منقصة [3]

از ترسو بودن بپرهیزید! زیرا ننگ و نقص است.

آن حضرت ما را از مشورت کردن با انسان ترسو، باز داشته و می فرماید:

لا تشرکن فی راءیک جبانا یضعفک عن الامر، و یعظم علیک ما لیس بعظیم [1]

ترسو را در راءی و نظر خویش شریک مساز! او تو را در مقابل آن کار (مورد مشورت )، ضعیف ساخته و کاری را که بزرگ (و دشوار) نیست، بر تو بزرگ (و دشوار) می نماید.

آن حضرت، غیبت رزمنده ترسو را از حضورش در میدان رزم و مبارزه، بهتر دانسته و می فرماید:

لا یحل للجبان ان یغزو لانه ینهزم سریعا[2]

برای ترسو حلال (و جایز) نیست که بجنگد، زیرا زود فرار می کند (و با تضعیف روحیه سایر رزمندگان، موجب شکست می شود).

آن حضرت همین مطلب را از قول پیامبر اکرم (ص ) نیز نقل می کند، که آن حضرت (ص ) فرمود:

((من احس من نفسه جبنا فلا یغز[4]؛

هر کس در خودش احساس ترس نمود (به جنگ نرود و) نجنگد. ))

پی نوشت:

 میوه ها و سبزیجات

خداوند متعال در قرآن کریم، درباره بهشتیان می فرماید:

وامددنا هم بفاکهة و لحم مما یشتهون [1]

با (هر نوع ) میوه و گوشتی که دلخواه آنهاست، آنان را مدد و (تقویت ) می کنیم.

چنانکه ملاحظه می شود، در این آیه، ((فاکهه )) (میوه ) بر ((لحم )) (گوشت ) مقدم شده است. مقدم داشتن ((فاکهه )) بر ((لحم )) اشاره ای است به برتری ((میوه ها)) بر ((گوشتها)).

روایات فراوانی درباره میوه ها، سبزیها و خواص آنها در اسلام وجود دارد. از جمله این میوه ها و سبزیها، می توان از پیاز، سیر، بادنجان، ترب، هویج، کدو، کاهو، کاسنی، سیب، گلابی، انار، انجیر، خرما و انگور نام برد. [2]

پی نوشت:

 در این جا به برخی از آداب تغذیه از نظر اسلام، به نحو اختصار، اشاره می نماییم:

با نمک شروع و ختم کردن: در احادیث فراوانی تاءکید شده که غذا را با نمک شروع و ختم نمایید. پرواضح است، این دستور العمل برای کسانی است که نمک برای آنها زیان آور نباشد. به برخی از این احادیث که از قول پیامبر اکرم (ص ) روایت شده اند، توجه فرمایید:

افتتحوا بالملح، فانه دواء من سبعین داء؛ [1]

(تغذیه را) با نمک آغاز کنید! زیرا دوای هفتاد درد است.

من اکل الملح قبل کل شی ء و بعد کل شی ء دفع الله ثلاثماة و ستین نوعا من البلاء اهونها الجذام؛ [2]

هر کس قبل و بعد از هر چیز (خوردنی ) نمک بخورد، خداوند 360 نوع بلا را از او دور می کند، که سبک ترین (و ساده ترین ) آنها جذام است.

ثلاث لقمات بالملح قبل الطعام تصرف عن ابن آدم اثنین و سبعین نوعا من البلاء، منه الجنون و الجذام و البرص؛[3]

سه لقمه با نمک قبل از غذا، 72 نوع بلا را که دیوانگی و جذام و پیسی از جمله آن هاست، از فرزند آدم بر می گرداند.

خلال کردن دندان و مضمضه نمودن: پس از میل غذا، لازم است انسان برای حفظ سلامت دهان و دندان، با خلال کردن، قطعات باقی مانده غذا در بین دندانها را خارج نموده و سپس با آب در دهان گردانیدن، دهان را به طور کامل تمیز نماید. این کار در ضمن، از بو گرفتن دهان نیز جلوگیری می کند.

پیامبر اکرم (ص ) در این خصوص می فرماید:

تخللوا علی اثر الطعام و تمضمضوا، فانهما مصحه الناب و النواجذ؛ [4]

پس از غذا دندان هایتان را خلال نموده و آب در دهان بگردانید، زیرا این دو (کار) بهداشت دندان های نیش و کرسی می باشند.

امام صادق علیه السلام نیز در حالی که خود خلال می نمود، به ((وهب بن عبدربه )) فرمود:

ان رسول الله (ص ) کان یتخلل و هو یطیب الفم؛ [5]

رسول خدا (ص ) دندان هایش را خلال می نمود، و خلال کردن دهان را خوش بو می سازد.

سرد کردن غذا: گروهی از مردم علاقه مندند غذا را داغ مصرف نمایند.

پزشکان این کار را برای سلامتی زیان آور می دانند. پیامبر گرامی اسلام نیز از مصرف غذای داغ منع کرده و فرمودند:

برد الطعام، فان الحار لابرکه فیه؛ [6]

غذا را سرد کن! زیرا در غذای داغ برکت نیست.

خاک خوری: بعضی از مردم، به ویژه گروهی از زنان باردار، عادت دارند خاک بخوردند. این کار از بهداشتی ممنوع و از نظر اسلام، حرام است. گر چه از نظر اسلام، خوردن هر چیزی که برای سلامتی انسان ضرر قابل توجهی داشته باشد حرام است، ولی در این خصوص، احادیث فراوانی رسیده که در این جا به چند حدیث نبوی اشاره می نماییم:

اکل الطین حرام علی کل مسلم؛ [7]

خاک خوری بر هر مسلمان حرام است.

پی نوشت:

 از پیامبر گرامی اسلام (ص ) نقل شده که فرمود:

کلوا الثوم فانه شفاء من سبعین داء[1]

((سیر بخورید که سیر شفای هفتاد درد و بیماری است. ))

البته کسی که سیر می خورد، باید در مجامع عمومی حاضر نشود، زیرا بوی بد آن سبب آزار دیگران خواهد شد. امام صادق علیه السلام در این مورد فرمود:

تداووا بالثوم و لکن لا تخرجوا الی المسجد[2]

با سیر مداوا کنید، ولی به سوی مسجد نروید.

اکنون به برخی از خواص سیر که دانشمندان به آن پی برده اند اشاره می کنیم:

سیر، مدرّ و محرک قوه باه می باشد و برای معالجه اسهال و برنشیت و سل ریوی بسیار نافع است، و برای معالجه سردرد و زکام مزمن و ضعف حافظه و سرگیجه سودمند است.

تجربه های طبیبان مشهور، مانند: ((سالین )) و ((سیروت )) و ((لوشر)) و ((دوبریه )) و غیر ایشان، ثابت کرده است که سیر حبابهای محجری را که در بدن جمع شده و باعث تصلب شرایین می گردد آب می کند و فشار خون را پایین می آورد؛ بنابراین، درمان تصلب شرایین و فشار خون، خوردن سیر است.

در آزمایش قلبی جدید، از جمله، مسلم شده که خوردن سیر عضلات قلب را به نشاط می آورد و به این وسیله دوران خون منظم می گردد.

سیر، خون را پاک می کند و با این خدمت بدن را در مبارزه با بیماری هایی که ناشی از فشار خون می شود پیروز می نماید، مانند: ناراحتی های دوران حیض بعضی از زنها، پیری و شکستگی غیرعادی، بواسیر و روماتیسم.

خوردن سیر، مجاری تنفس و خون را پاک می کند و با این کار، از شدت و زحمت تنگ نفس کاسته و گاهی موجب درمان کلی آن می شود.

سیر بعضی از انواع سل ریوی را معالجه می کند، خصوصا وقتی که با شیر ممزوج شود، زیرا در این صورت، اثر قابل توجهی در کشتن میکرب کوخ (میکرب سل ) دارد. سیر، مبارز توانایی است در برابر بسیاری از امراض، مانند: تب و آنفلوآنزا.

سیر، پوست بدن را خوش رنگ و گونه ها را سرخ و روده ها را از عفونات پاک می کند، به خصوص در اطفال، و با این خاصیت، سپری مقابل بیماری تیفوئید و دیفتری است و مسکن سیاه سرفه و خروسک است.

می گویند: شهرهایی که سیر، زیاد در آن مصرف می شود، عمر اهالی آن طولانی و زندگانی شان تواءم با صحت و سلامتی است، زیرا سیر، عفونات داخلی را برطرف و التهابات روده را خاموش و قرحه های معدی را آب می کند، اعمّ از این که مزمنه باشد یا حاده. سیر موجب سهولت جریان خون حیض و ادرار می شود، سنگ کلیه را از بین می برد، کرم های نازک شکم اطفال را نابود می سازد.

سیر برای تحلیل ریاح و ورم ها بسیار سودمند و در مورد مالاریا و رماتیسم و بی خوابی خیلی مفید است. فلج و رعشه را معالجه می کند، ترشحات معده را زیاد و کلیه را به کار می اندازد.[3]

پی نوشت: